logo

 

in 2006 voer de "k" nog de Rijn op en zelf in Zwitserland.   wij kwamen tot bij het eilandje tussen Rheinfelden en Rheinfelden. 

al op het drielandenpunt Duitsland/Frankrijk/Zwitserland hadden wij een pakje in het water zien drijven.  het bevatte het eerste moordverhaal van het jaar (zoals volgt).

over Zwitserleven gesproken:  Moe ging wel heel erg vlug dood in het verpleeghuis te Bazel.  toen zoonlief aan de bel trok werd hij verdacht van moord op Moe.  de verpleegster bleek weliswaar de dader te zijn in veel andere gevallen.  een "veelpleegster" zeg maar.  toch kwam zoonlief niet van de verdenking af, misschien omdat hij als Duitser voor vreemdeling doorging.   door advocaten en bureaukraten tot wanhoop gedreven, gooide hij de hele papierwinkel de Rijn in op hetzelfde uur dat wij toevallig aan kwamen varen.

verder zijn de Zwitserse waterwegen gauw bekeken afgezien van het wel erg bijzondere Bodenmeer, dat wij niet op konden tegen de grote waterval van Schaffhausen in.   ook de andere Zwitserse meren bereik je toch alleen maar via de weg.   na een nachtje slapen, afgemeerd aan het eiland tussen de twee steden Rheinfelden (een in Zwitserland, een in Duitsland) voeren wij de Rijn weer af.   in Bazel meerden wij af aan het strandje voor het Tingueli-Museum.   de liefde tussen Tingueli en St. Phalle werd net festelijk  herdacht.   wij keken onze ogen uit en doolden uren lang tussen de inspirerende kunstwerken uit de tijd van onze eigen jeugd.

na even de franse rivier de Ill tot aan Colmar verkend te hebben en een klein rondje Straatsburg gevaren,  een schilderachtig verhaal apart, zakten wij de Bovenrijn af tot bij de steden Mannheim en Heidelberg om de rivier de Neckar op te gaan.  het tweede moordverhaal van het jaar speelde in de stad Heilbronn:

op dezelfde dag dat wij de "k" daar voor een week wilden achter laten, was even verderop net een vrouwelijke agent doodgeschoten.   per abuis werd door besmette DNA-monsters een vrouwelijke fantoom-moordenaar als schijnbare dader aangewezen.  men moest hier (zoals bij -tig misdaaden in Frankrijk en Duitsland, waar dezelfde wattestaafjes werden gebruikt), volgens de analyses steeds dezelfde persoon als dader hebben.   later bleek het DNA van wat een tweede internationale "veelplegster" leek afkomstig van de handen van een medewerkster van het wattestaafjes-bedrijf.   tien jaar later staan Duitse kranten bol van rechtbankverslagen over een reeks politieke moorden, waaronder deze van toen wij in de stad Heilbronn afmeerden.

wie weet was er mogelijk eenzelfde besmette wattestaafje gebruikt toen de politie ons aan een sluis vlak bij Heilbronn weer eens staande hield op onze terugreis van de stad Plochingen.  gelukkig zijn er dan toch geen DNA-testen toegepast op ons dankzij de geestelijke bijstand door haar zus en schoonbroer, die ons juist die dag gelukkig aan boord vergezelden.

haar broer voer later met gezin op de rivier de Main mee van de stad Höchst tot in Frankfurt, waraan helaas verhalen van kwaaie hengelaars en dooie ratten verbonden zijn.  leuker is die van de orientaal aan de kade van de stad Offenbach.   hij vertelde ons, in Nederland lekke banden te hebben opgelopen om zijn Duits nummerbord..

toen wij van een uitstapje naar het Leder-Museum Offenbach bij te "k" terug kwamen, had hij aangezien de Nederlands vlag van onze boot zijn gram gehaald door vernielen van onze splinternieuwe kogelronde stootwillen.   zonder door te hebben, dat zodoende de Nederlandse wraakoefening ten slotte toch haar Duitse doelen bereikte.

een andere "Tatort"  was dat inhammetje tegenover de stad Worms, waar wij  eens waren blijven slapen.   aan de overkant van de Rijn staat er onder de grote kerk van Worms een beeld van Hagen von Tronje, die na zijn moord op Siegfried diens schatten in de rivier heet gedumpt te hebben.   in mijn lichtelijk gefotoshopte versie van dit oude verhaal gebruikt hij de "k" voor vervoer van de schatten, voor hij de boot lek steekt en tot zinken brengt.   nare dromen.   's ochtends ging ik daadwerkelijk een duik nemen, om het anker te zoeken, dat van de ketting los geraakt was.   dat lukte wel, maar van schatten geen spoor.

                                   hier zie je de "k" nog even aan een ander duits verhaal meedoen

de volgende weken voeren wij via Main, Main-Donau-Kanaal en Donau tot voorbij Passau.   te veel om even na te vertellen.   Oostenrijk, de derde grens van het jaar 2006 dus, bekeken wij alleen heel even.  want door de  rivier de Inn, die er op de grens de Donau in stroomt, werdt de stroming te machtig om op eigen kracht terug te gaan.  om niet bij de Zwarte Zee uit te komen, grepen wij de kans van een korte sleep terug Duitsland weer in.

het werd zodoende de waterwegen Donau, Main-Donau-Kanaal en Main terug varen tot aan de stad Mainz.  via het meest romantische stukje Rijn bij Bingen bereikten wij  vervolgens net voor de stad Koblenz de rivier de Lahn.    de steden Nassau en Limburg aan de Lahn, ja dat heb ja daar ook.   de Lahn gaat nog schilderachtig door tot aan de voormalige grens tussen Oost en West.  wij durfden in 2006 met ondiep water niet erg ver te varen en misten zodoende de tunnel waardoor de Lahn bij het stadje Weilburg vloeit.  de  winter bracht de "k" door in de steeds ijsvrije haven van Bad Ems.

in Ems vonden wij nog een monumentje voor ons eigen Zwitserleven, maar wij komen er niet vaak meer. wij bleven de voorkeur geven aan wonen op onze woonboot te Amsterdam en aan varen in Duitsland.